Srpska pravoslavna crkva i vernici danas obeležavaju praznik Svetog mučenika Stefana Dečanskog, u narodu poznat kao Mratindan. Ovo je ktitorska slava manastira Visoki Dečani.
Sinoć je u ovom manastiru Visoki Dečani održano praznično bdenije, dok je sveta arhijerejska liturgija zakazana za danas u 9 časova.
Svečanim bdenijem načalstvovaoje mitropolit raško-prizrenski Teodosije, uz sasluženje episkopa novobrdskog Ilariona.
U „carskoj lavri“ okupili su se brojni sveštenici i vernici iz različitih krajeva, kako bi celivali netljeno telo Svetog Stefana Dečanskog i učestvovali u početku prazničnog sabranja. Za pevnicom su pojali učenici Prizrenske bogoslovije, a službi je prisustvovalo nekoliko stotina vernika, objavila je Eparhija raško prizrenska.
Stefan Uroš III Nemanjić – Stefan Dečanski (oko 1276/posle 1284–1331), sin kralja Milutina i otac cara Dušana, jedan je od najtragičnijih ličnosti iz loze Nemanjića. Nastavio je širenje Srbije na račun Vizantije i stvorio od nje najmoćniju silu na Balkanskom poluostrvu, pobedom kod Velbužda 1330. godine.
Srpska pravoslavna crkva kanonizovala ga je kao svetog kralja, a njegov najveći zadužbinski poduhvat je manastir Visoki Dečani, jedno od najvrednijih dela srednjovekovne umetnosti na ovim prostorima.
Prema crkvenom predanju, Stefan je po naređenju oca bio oslepljen, nakon čega mu se, tokom zatočeništva u Carigradu, prema učenju SPC, javio Sveti Nikola i najavio povraćaj vida. Posle pet godina, prema crkvenom učenju, vid mu je čudotvorno vraćen. U znak zahvalnosti, kralj je podigao Visoke Dečane i darovao veliku ikonu Bazilici Svetog Nikole u Bariju. Kao žrtva dvorskih sukoba, prema predanju, stradao je 1336. Godine, a pretpostavlja se da je to učinio njegov sin.
Praznik Svetog Stefana Dečanskog u narodu je poznat kao Mratindan, a mnoge porodice u Srbiji obeležavaju ga kao krsnu slavu.
Uz praznik Svetog Stefana Dečanskog, Srpska pravoslavna crkva danas obeležava i Svetog velikomučenika Minu. Po zanimanju vojnik, kao istinski hrišćanin, napustio je vojsku i otišao u planinu. Posle nekoliko godina se vratio i pred okupljenima objavio svoju veru u Hrista. Mučen je i na kraju posečen mačem, oko 304 godine. Na mestu njegovih moštiju u Aleksandriji kasnije je podignuta crkva.
