Na današnji dan pre dvadeset pet godina, započela je bitka na Košarama. Bitka na jugoslovensko-albanskoj granici koja je trajala 67 dana, bitka koja je odnela 108 života. Jedna od najtežih borbi u novijoj istoriji srpske vojske koja je postala simbol odbrane otadžbine.
Borba na Košarama započela je 9. aprila u ranim jutarnjim satima, kada su snage OVK napale državnu granicu Savezne Republike Jugoslavije iz pravca Albanije. Cilj im je bio da se razdvajanjem i razbijanjem jedinica Vojske Jugoslavije spoje sa snagama OVK na Kosovu.
Do 9. aprila NATO nije gađao Košare, ali jeste druge položaje na jugoslovensko-albanskoj granici. Karaula je locirana na obroncima Prokletija, nedaleko od Đakovice i Dečana.
Da je neprijatelj uspeo da prodre na Košarama, sudbina našeg naroda i vojske 1999. godine bila bi sasvim drugačija.
Deo državne granice oko karaule Košare čine planinski vrhovi od preko 2.000 metara visine, u to doba i dalje prekriveni snegom. Taj deo štitilo je nešto više od sto pripadnika 53. graničnog bataljona, koji su se tokom dva dana borbi suprotstavili desetostruko jačem neprijatelju.
U pomoć graničarima tada je stigao vod Vojne policije. Međutim, napad je silovit i snage UČK uspele su da zauzmu položaje Rasa Košares i Maja Glava, dominantne tačke sa kojih kontrolišu svako kretanje ka graničnoj liniji. Zauzeli su i samu zgradu karaule koja se zbog nepovoljnog položaja nije ni mogla braniti. Strani mediji tada prenose snimke ulaska vojnika OVK, koji to proslavljaju kao svoj uspeh.
Osvajanjem vrha Maja Glave, snage OVK su ušle 100 do 200 metara u dubinu Jugoslavije, a osvajanjem Rasa Košares zauzeli su kilometar i po naše teritorije.
Dolaskom pripadnika 125. motorizovane brigade, koja je do tada pružala dubinsku podršku, formirana je linija odbrane koja je sprečila dalji prodor neprijatelja. VJ narednih dana pokušavala je da povrati Rasa Košares i Maja Glavu. Uskoro im se pridružuju i pripadnici elitnih jedinica: 72. specijalne i 63. padobranske brigade.
Linija fronta je stabilizovana, a borbe sa neprijateljem nisu jenjavale.
Neprijatelj je bio iznenađen i kada su 11. maja po krajnje nepristupačnom terenu na nadmorsku visinu od 1.800 metara na liniju fronta pristigla dva tenka.
Poginulo je 108 vojnika, podoficira, oficira, rezervista i dobrovoljaca, i to: 21 oficir i podoficir, 50 vojnika na odsluženju vojnog roka, 13 aktivnih vojnika i 24 dobrovoljca, dok je ukupno ranjeno 256 boraca. Iako ne postoje precizni podaci o gubicima neprijatelja, procenjuje se da su oni višestruko veći.
Prosečna starost poginulih bila je 25 godina.
U bici na Košarama učestvovalo je oko 1.500 pripadnika Vojske Jugoslavije. Borbe su trajale sve do 14. juna 1999. godine, kada se Vojska Jugoslavije posle Kumanovskog sporazuma povukla sa Kosova i Metohije.
Na strani SRJ u borbama za karaulu i okolne vrhove učestvovali su delovi 53. graničnog bataljona, 125. motorizovane brigade, 549. motorizovane brigade iz sastava Prištinskog korpusa VJ, zatim delovi 63. padobranske i 72. specijalne brigade (kako se tada zvala 72. brigada za specijalne operacije), pojedine jedinice iz sastava vojne policije, rezervisti i veterani učesnici ratova u BiH i Hrvatskoj, kao i domaći i ruski dobrovoljci.
Osim OVK u napadu na Košare učestvovale su Oružane snage Albanije koje su artiljerijskom vatrom pružale podršku teroristima na terenu, kao i letelice NATO koje su konstantno izviđale i bombardovale položaje VJ i vršile korekciju artiljerijske vatre.
